Woensdag 13 november kwam ik al om 6uur ’s ochtends aan bij de grens met Bolivia en Argentinië. Na een heerlijke 9 uur te hebben geslapen kom je om die tijd toch nog halfdood de bus uit. Vanaf het grensplaatsje Villazon wilde ik naar het Argentijnse dorpje Tilcara. Als je nog half in de bus staat beginnen er al 20 mensen tegen je aan te schreeuwen met duizend verschillende plaatsen waar je met hun bus heen kan. Omdat ik geen Tilcara hoorde begon ik maar gewoon terug te schreeuwen tegen die mensen. Het werd meteen een stuk stiller en je hoorde een rumoer tot achterin de groep gaan, totdat opeens de aller achterste man door de menigte heen kwam stuiven en riep ‘Balut!’. Toen snapte ik er helemaal niets meer van. Hij greep me bij mijn arm naar de bagageruimte, hees mijn backpack op zijn rug en begon het stadje in te rennen. Ik ben er dus maar in volle sprint achteraan gegaan. Toen hij na 10 minuten stopte werd alles me duidelijk Balut was de buscompany die naar Tilcara ging en hij heeft heel aardig mijn tas naar het bureau gebracht waar ik een ticket kon kopen. Om 6.15u had ik mijn ticket dus binnen voor een bus die om 9uur ging. Ik begon dus heel rustig mijn ontbijt op te eten, waarop de man me vertelde dat ik toch echt wel naar de grens moest, omdat het in Argentinië een uur later is dan in Bolivia. Ik zag de noodzaak nogsteeds niet echt, want dan had ik nog 2 uur te overbruggen, maar ben toch maar gegaan.
Het bleek ruim een kwartier lopen te zijn van het kantoor tot aan de grens. Op de grens waren er 2 rijen, ik dacht 1 voor Bolivia en 1 voor Argentinië. Toen ik dan ook na een half uur door de eerste rij heen was dacht ik nogsteeds ruim tijd over te hebben, totdat bleek dat ik nog een stempel moest halen in de 2e rij. En die duurde lang! Een kwartier voordat ik mijn bus moest hebben was ik nog niet eens halverwege. Ik ben toen maar in mijn beste Spaans aan alle oude mannetjes in de rij gaan vragen of ik voor ze mocht om mijn bus te kunnen halen. Na 7 van deze mannetjes te hebben gepasseerd stond ik gelukkig 5 minuten later vooraan in de rij. Toen ik door de rij heen was had ik nog een minuut of 5 over. Ik begon met al mijn bagage te rennen en te vragen naar het busstation aan de Argentijnse kant. Uit frustratie nam ik met mijn net gewisselde pesos een taxi. Dat bleek maar goed ook, want zelfs met de taxi was het nog 10 minuten. Maar gelukkig was ik net optijd voor mijn bus!
Na nog eens 3 uur in de bus zitten kwam ik aan in Tilcara, een schattig dorpje langs een droogliggend riviertje in de bergen die hier allemaal verschillende mooie kleuren hebben. Ik kwam aan bij een hostel dat eigenlijk een grote villa was bovenop een heuvel. Een heerlijk relaxte plaats met vooral veel Argentijnen en Uruguayanen die er waren om vakantie te houden. In de middag wilde ik wel wat gaan doen. De hostelmanager nodigde mij toevallig uit om met een hele groep een kilometer of 5 te gaan hiken. Blijkbaar was het doel om te hiken naar de plaats waar hij woont. Dit was een prachtige plek naast een rivierbedding, midden tussen de bergen. Het was een soort hutje waar hij met 3 andere jongens en 2 honden woonde. Ze hadden er wel elektriciteit, maar verder was er weinig luxe. Ze moesten hun eigen eten verbouwen, de toilet was een klein hokje bovenop een heuvel en grote delen van het dak was waren ingestort. Bizar eigenlijk hoe je na zo’n hectische ochtend opeens op zo’n relaxte plaats terecht komt. Aan het eind van de dag zijn we teruggelopen naar ons hostel via de rivierbedding. Toch deed het me een beetje aan Amsterdam denken, want ook hier lagen allemaal verroeste fietsonderdelen in en naast het water. Veel van deze onderdelen hebben we meegenomen naar het hostel om er een mooi klusprojectje voor de avond van te maken.
In Tilcara hoorde ik ook van een Loki hostel in Salta dat tot half december gratis was. Loki hostels zijn een begrip hier. Dat zijn hostels met alleen maar feesten, dronken mensen en heel veel Israeliërs. Mensen die nooit gereisd hebben, zullen waarschijnlijk niets tegen Israeliërs hebben, als je eenmaal reist zal die gedachte snel veranderen.. Het zijn allemaal mannetjes van 23 die net uit het leger komen en zich weer een heel jaar 16 willen voelen. Ze zijn vaak ongelooflijk lastig en luidruchtig en worden inmiddels in ongeveer de helft van de hostels geweigerd. Ik heb dus even getwijfelt of ik wel naar Loki wilde, maar ben toch maar gegaan. Het was nog best een gedoe. Eerst 4 uur in de bus naar Salta, daar een half uur door de stad lopen met al mijn bagage een daarna een half uur in de lokale bus naar het hostel. Gelukkig bleek het toen ik daar aankwam echt een droomlocatie te zijn. Het had een groot ‘clubhuis’, een tennisbaan, zwembad, tafeltennistafel, voetbalveld, volleybalveld, poolbiljarttafel, televisie met films en wii, tafelvoetbaltafel, cricketset, bbq, super chille bedden en alleen maar leuke mensen (en zelfs geen Israeliërs). En dat allemaal gratis, zelfs inclusief gratis ontbijt!
In dit Lokihostel heb ik 2 nachten geboekt. De eerste avond was er al direct een gezamenlijke bbq met natuurlijk echte Argentijnse steak. Na de bbq werd er een kampvuur aangestoken waar we met de hele groep gezellig omheen gingen zitten. Omdat het hostel niet helemaal vol was en het te ver buiten de stad ligt om mensen van buitenaf aan te trekken, werd het een erg gezellige, maar vrij rustige avond. Om een uurtje of 3 ging iedereen wel slapen. De ontbeittijden waren ook keurig op het schema aangepast, want deze duurde tot 13u. Na een prima ontbijt ben ik met een Australische jongen een potje gaan tennissen. Het was zo warm dat we daarna snel het zwembad in zijn gespongen. Nadat we een beetje afgekoeld waren ben ik met een Nederlands meisje, Leontien, gaan tafeltennissen om vervolgens alle andere spellen in het hostel met de andere mensen uit te testen. In de middag was er een luchtbedden zwembadrace die we met het Nederlandse team (Leontien en ik) natuurlijk dik gewonnen hebben van de Britten. De rest was helaas te lui om het zwembad in te komen. Aan het eind van de middag zijn Leontien en ik nog even de stad (Salta) in gegaan om bustickets voor de volgende dag te kopen en een plaats met wifi te vinden. In het hostel hadden ze ons verteld dat dit niet in het hostel was, maar later die avond bleek het er wel te zijn, maar het zou te langzaam worden als we het allemaal zouden gebruiken. Toen we terugkwamen uit de stad stond ons eten al voor ons klaar. Het was namelijk pizza avond! Na het eten nog even gezelig een filmpje gekeken en gekletst met Else en Leontien en daarna een beetje optijd naar bed.
Gister was alweer mijn laatste dag op deze topplek. Beetje zwemmen, beetje zonnen, wat tafeltennisen en poolbiljarten en daarna was het alweer tijd om naar de bus te gaan. Ik had namelijk een nachtbus naar Cordoba. Ik had €10 extra betaald voor iets betere stoelen en een diner en ontbijt aan boord, en dat betaalde zich uit ook! Het was gewoon nog beter dan de KLM-businessclass. De leren stoelen waren super groot en konden gewoon helemaal plat zoals een bed. Dus na een goede 9 uur slaap kwam ik vanochtend uitgerust aan in Cordoba.