Chili? Ja beste mensen, het reisplan is iets gewijzigd. De weg naar het zuiden in Argentinië had weinig interessante plaatsen (alleen het plaatsje Neuqúen, ja jongens, kom maar met de grappen) en zodoende ben ik de Andes overgestoken richting Santiago in Chili. De grensovergang had niet misstaan in menig James Bond film en mijn verwachting was om 10 jaar terug in de tijd geworpen te worden. Niks blijkt minder waar. Chili is moderner, westerser en beter ontwikkeld dan Argentinië. Wat een verrassing! Helaas kunnen ze hier mijn naam (net als in Argentinië) niet uitspreken, zodoende ben ik gepromoveerd tot Emily of (liever) Emilio. Ook goed.
Om Santiago een beetje te leren kennen besloot ik een ´free tour´ te doen, samen met nog zo´n 25 man. Aangekomen in het centrum van de stad vormde de groep zich rond een standbeeld. Terwijl wij daar gingen staan, kwam er een moeder met een klein meisje naast het standbeeld staan. Ze dacht een rustig en beschut plekje gevonden te hebben, trok het broekje uit en het meisje begon te plassen naast het standbeeld, moeder en dochter met de rug naar ons toe. Toen ze klaar was met plassen draaiden ze zich om. De groep had zich inmiddels in een halve maan om het standbeeld gevormd en 25 man had staan kijken hoe zij stond te plassen. Enigszins rood aangelopen haastten ze zich weer weg. Ik keed naar de dame naast me en we hadden het niet meer van het lachen.
De stad vond ik fantastisch. Mooie dingen te zien, lekker klimaat, aardige mensen. Op een bankje naast een oud mannetje raakte ik in gesprek. Hij vertelde over de tijd met dictator Pinochet, nauwelijks 2 decennia geleden nog aan de macht. Mocht ik ooit zelf nog de politiek in gaan krijg ik misschien spijt van deze uitspraak, maar na een aantal mensen te hebben gesproken in Chili denk ik dat de waarheid mbt de periode Pinochet vele facetten heeft. Voor mijn komst naar Chili was mijn beeld dat een dicator sowieso niks goeds kan doen, maar ik denk dat het land wel op orde is gekomen mede dankzij zijn ingrijpen. Wat natuurlijk niet wegneemt dat er in die tijd tegenstanders gemarteld en vermoord zijn, wat sowieso een slechte zaak is. Als ik terug ben kunnen we hier nog wel eens verder over spreken.
Vanuit Santiago ben ik nog op pad gegaan naar een kustplaatsje in de buurt, Valparaiso. Vooraf had ik bij een medereiziger geïnformeerd naar deze plaats en dit zou fan-tas-tisch zijn. In deze fantastische plaats besloot ik wederom mee te gaan met de ´free tour´. De gids had iets van ijzer in z´n achterzak en in al mijn naïviteit vroeg ik hem wat het was. Het bleek een uitklapbare wapenstok te zijn. Euh wat? ´Just in case´. De tour begon. Valparaiso was ooit een welvarende kustplaats, maar sinds de komst van het Panamakanaal was het nogal bergafwaarts gegaan met de stad. Een schreeuwende dronkaard onderbrak het verhaal. We liepen door naar de langste trap in de stad. Hier werden toeristen regelmatig beroofd. We hoefden ons geen zorgen te maken, het ging doorgaans niet gepaard met geweld. Ik voelde me meteen een stuk beter. Terwijl dit verhaal verteld werd hadden 8 mannen zich om ons heen verzameld, 3 mannen stond inmiddels bovenaan de trap en 5 mannen wachtten beneden. We moesten bij elkaar blijven en de tocht ging verder, naar een oud gebouw uit de tijd van weleer. Het marmer werd uit de trap gestolen om te bewerken en verkopen. Na deze en nog wat andere leuke feitjes had ik het wel gezien. Mijn verblijf besloot ik per direct in te korten tot 1 nacht. Terug naar Santiago.
In Santiago liep ik weer rond als een filmster. Mensen met blauwe ogen zien ze hier kennelijk niet vaak. Giechelende meisjes, kinderen die me nawijzen, schoolkinderen in het park die met me op de foto willen, mensen die me aanspreken op straat. Ik voelde me even een beroemdheid. Het was een kleine deceptie om te horen dat andere mensen in het hostel met blauwe ogen vergelijkbare ervaringen hadden. Vanuit Santiago ben ik met een 5-daagse trip verder afgedaald naar de kustplaats Puerto Montt. Samen met 2 meisjes en 2 jongens in een georganiseerd busje voor 12 man, prima deal. Veel gelachen onderweg. Helaas werd het wel steeds kouder en ik vrees dat ik de komende 3 weken in temperaturen van 15c zit ipv de 30c van de afgelopen weken. Brrr even wennen! Het is chilly in Chili!
Inmiddels ben ik de Andes weer overgestoken en aangekomen in Bariloche. Prachtig bergdorp dat wat zwitsers aandoet. Teruggekomen zie ik wel de verschillen met Argentinië… het is weer eeuwig wachten in de supermarkt, zoeken naar een pin-automaat en mensen van je afslaan die dollars willen wisselen. Voordelen zijn er ook, de koffie is hier vaak beter (Chili schenkt vooral Nescafe… bleh) en het is toch iets meer een avontuur om te reizen in dit land.
Tot slot nog de klassieke afsluiters:
- Er is nogal strijd tussen Chili en haar buurlanden. Met Bolivia is knok over een stuk woestijn waar plotseling koper werd gevonden, met Argentinië vooral ruzie over wie de Empanada heeft uitgevonden. Aangezien ik de Argentijse empanada´s het lekkerst vind, heb ik besloten partij te kiezen voor Argentinië
- Het briefgeld in Chili is gemaakt van plastic. Al het briefgeld uit Chili dat ik in handen heb gehad was nieuw en schoon. Groot contrast met het geld uit Argentinië, dat er soms uitziet alsof het 100 jaar oud is
- Zo langzamerhand komen er kerstbomen in de winkels en hoor ik kerstmuziek. Je moet je voorstellen dat het hier lente is, het is (weer) een rare gewaarwording om kerstspullen te zien. ´Rudolph the red nosed reindeer´ in het Spaans klinkt overigens best aardig.
Tot blogs!